Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν αμάν
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ κόσμε ψεύτη
για μια αγάπη που ‘χα
Αμάν είχα και υστερήθηκα το μωρό μου
θυμούμαι και εστενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ κόσμε ψεύτη
για μια αγάπη που ‘χα
Αμάν είχα και υστερήθηκα το μωρό μου
θυμούμαι και εστενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη
κόσμο να μην κοιτάζω
La version de Nikos Xylouris a toujours été ma préférée mais elle n'est pas en ligne apparemment ; on se consolera sans problème avec celle de son frère Antonis "Psarantonis" Xylouris, ici.
Deux frères, deux styles radicalement différents (pour Nikos, voir là, par exemple) tant pour le chant que pour le jeu de lyra ! Le troisième de la fratrie, Yannis, se distingue : virtuose du luth, il ne chante guère.
Et il y a de quoi avoir besoin se consoler ... pour qui veut bien ouvrir les yeux.